Blog

Bazen bir sohbetin içinde, karşımızdakini dinlerken fark etmeden kendi içimize çekiliriz. Sözler duymaya devam eder ama dikkatimizi başka bir yerde tutan ince bir gerginlik vardır. Sanki görünmez bir el, düşüncelerimizi hafifçe dürtüp durur: “Ya yanlış anladıysan? Ya söylemen gerekeni kaçırırsan?” Geçen gün buna çok benzeyen bir an yaşadık. Odada sessizlik vardı ama kötü bir sessizlik değil; bekleyen, dinleyen, alan açan bir sessizlik. O sırada gözleri doldu ve şöyle dedi: “

Bazen bir konuşmanın en değerli kısmı, hiç konuşmadığımız anıdır. Mindful iletişim çoğu kişinin sandığı gibi “daha doğru cümleler kurmak” değildir. Bazen hiçbir şey söylememek, kelimelerin yapamadığını yapar: zihni yumuşatır, duyguyu rahatlatır, iletişimi iyileştirir. Bunu en iyi anlatan küçük bir anı vardır zihnimde: Bir gün küçük bir parkta otururken, yan bankta oturan iki kişinin konuşmasını fark etmiştim. Biri heyecanla anlatıyor, diğeri sadece dinliyordu. Sorular yoktu,

Konuşuyoruz ama duymuyoruz. Bazen bir cümle duyarız… Basit, sıradan bir cümle. Ama içimizde bambaşka bir yankı bırakır. Sanki o anda karşımızdakini değil, kendi yorgun zihnimizi dinliyor gibiyiz. Gün boyu yaşadıklarımız, bitmeyen koşuşturma, sürekli tetikte olma hâli zihnimizi savunmada tutar. Stres altındaki zihin, karşısındaki kişiyi artık “yakınım” değil, “tehdit” gibi algılar. Bu yüzden bazen en yakınlarımızla bile konuşamaz, anlaşamayız. Cümlelerin arasında duvarlar örül